Saudijska Arabija bi najkasnije 2020. godine mogla proglasiti bankrot, procenjuje Međunarodni monetarni fond (MMF). U Izveštaju se navodi da 15 hiljada čanova saudijske kraljevske porodice bukvalno kupuje podršku građana, što zahteva cenu barela sirove nafte od 103 dolara, kako bi se samo popunile rupe u budžetu, piše “Gardijan” (The Guardian).
Velikoj većini od 30 miliona stanovnika najbogatije svetske kraljevine životni standard zavisi od izdašnosti kraljevske porodice. To je dovelo do situacije da danas mnogi Saudijci nemaju naviku za rad i sticanje novih veština i znanja, što će se odraziti u budućnosti.
Od 5,5 miliona stanovnika koji su zaposleni, tri miliona rade u državnoj službi. Mali privatni sektor uglavnom zapošljava strance.
MMF navodi da je kralj Salman podelio narodu 32 milijarde dolara kako bi proslavio sopstvenu inauguraciju. Predviđa se da će zbog toga država imati negativni bilans od čak 19,4 odsto.
MMF je saopštio i da će finansijskom krahu kraljevine doprineti i vojni izdaci.
Naime, Saudijska Arabija je u ovoj godini pretekla Rusiju kada je u pitanju vojni budžet. Sa 80,8 milijardi dolara vojnog budžeta, ispred Saudijske Arabije se nalaze samo SAD i Kina.
Stručnjaci pretpostavljaju da su ti izdaci još veći s obzirom da je MMF izveštaj nastao pre početka saudijske intervencije u Siriji.
Sjedinjene Američke Države gube vojnu nadmoć, a to znači da će se sposobnost Vašingtona da diktira uslove u okviru mogućih sukoba, posebno u odnosu prema Rusiji i Kini, takođe smanjiti, smatra ekspert za pitanja bezbjednosti Elbridž Kolbi u tekstu za “Nešnl intrset”.
Američka vojna nadmoć nestaje pred našim očima. Pentagon i stručnjaci za pitanja odbrane sve vatrenije insistiraju na tome da Oružane snage SAD imaju sve više problema u pitanjima vojne dominacije“, smatra Kolbi.
Po njegovom mišljenju, ova tendencija uslovljena je prije svega jačanjem potencijalnih protivnika SAD, prevashodno Rusije i Kine. Ove dvije zemlje po riječima analitičara, realizuju ambiciozne i dobro osmišljene projekte jačanja vojne moći. Zbog toga je mogućnost SAD da sprovode odlučujuće vojne akcije u Istočnoj Evropi ili u zapadnim oblastima Tihog okeana – ograničena.
Analitičar navodi da prijetnju za vojnu nadmoć SAD predstavljaju ne samo superdržave nego i “drugostepeni igrači“, koji se na vojnom planu razvijaju zahvaljujući pristupu odgovarajućim tehnologijama. Prije svega, Kolbi misli na Iran.
Vašington pritom reaguje mlako na takve težnje. Kolbi navodi dva razloga za takvu reakciju: iznuđena budžetska smanjenja i, što je vjerovatno i važnije, “uporno odsustvo želje“ američkog političkog sistema da prizna “neprijatnu istinu“ o gubljenju liderske uloge.
Autor naglašava da će oni koje Vašington smatra svojim konkurentima u vojnoj sferi u budućnosti biti samouvjereniji i jači nego što su bili u periodu nesporne američke hegemonije. Rusija i Kina sada su jednostavno bogatije i moćnije nego što su bile devedesetih godina, kaže Kolbi. I ne samo to, one nastavljaju da jačaju svoje oružane snage kako bi bacile izazov ka SAD, objašnjava analitičar.
Realnost je takva da SAD teško da će uspjeti da sačuvaju vojnu nadmoć na onom nivou kakav je nekada bio, zaključuje Kolbi i dodaje da gubitak te prednosti više neće dopuštati Vašingtonu da diktira svoje uslove drugima.
Drugim riječima, SAD će uspjeti da sačuvaju neke vojne prednosti, ali neće moći potpuno da kontrolišu tok mogućeg rata, dodaje američki analitičar. Ako Vašington i dalje bude vodio ratove rukovodeći se principom da SAD moraju „odlučno da dominiraju“ i da pobjeđuju protivnike, to može dovesti do posljedica težih od onih koje su se mogle očekivati od djelovanja Sadama Huseina ili Talibana.
Američki analitičar predlaže svoju varijantu razvoja američke vojne strategije u periodu kada Vašington više ne može da zadrži lidersku poziciju. Po njegovom mišljenju, SAD treba ponovo da nauče da vode „ograničeni rat“. Pod tim terminom on podrazumjeva koncepciju namjernog ograničavanja sukoba u određenim okvirima radi minimiziranja moguće štete, ali i radi drugih ciljeva, prije svega radi očuvanja ugleda na međunarodnoj sceni.